Tweede generatie PAV-studenten afgestudeerd

Het was een bijzonder moment gisteravond in het ICC Gent, waar de afgestudeerde studenten van de Arteveldehogeschool opleiding Onderwijs: Secundair Onderwijs zich verzamelden voor hun promotieviering. Onder de ruim 400 studenten mocht een deel zich ook "gediplomeerde PAV-leerkracht" noemen. Aan de Arteveldehogeschool zijn zij de tweede generatie PAV-bezielden.
Ik was trots op wat zij met de nodige inspanningen bereikt hebben en was blij te horen dat de meesten intussen al hun weg gevonden hadden. Sommigen werken in het BuSO, anderen hadden een job PAV gevonden, nog anderen namen een nieuwe studie op (binnen de meest diverse domeinen) of volgden een derde onderwijsvak bij en een deeltje van hen wacht nog op een grotere betrekking binnen het onderwijs.
Ik hoop dat directies en hun leerlingen de inspanningen en de moeite zullen erkennen die deze studenten zich getroosten om het beste van zichzelf te geven. Ze stappen vol vertrouwen vanop de toppen van Kattenberg het weidse werkveld in, verder op zoek naar zichzelf, hun identiteit en hun persoonlijkheid als leerkracht die zich ongetwijfeld nog verder zal ontwikkelen.
Veel succes allemaal en... stay in touch.

(On)betrouwbaarheid

Als er iets is waar je te volle vertrouwen kunt in hebben, dan is het wel de onbetrouwbaarheid van het openbaar vervoer. Niets is stipter dan het feit dat je in een station aankomt even voor jouw trein vertrekt en dat je opmerkt dat je een trein kunt nemen van 25 minuten eerder die een half uur vertraging heeft.

Hoewel men er recentelijk beters op gevonden heeft: men schaft een trein beter gewoon af, dan telt die niet als een trein met vertraging. Ofwel zal men bij een trein met drie minuten vertraging geen vertraging vermelden op het infobord, het steekt niet op een paar minuutjes. Helaas denken mensen met een overstap er anders over. Ben ik blij dat ik geen overstap hoef te nemen.

De nieuwe uurregeling heeft aan deze kwestie niets veranderd. Integendeel... Het is zelfs slechter geworden, zo zeggen de vele reizigers die deze week elke morgen in de verwarmde stationshal van Waregem opeengepakt stonden. Sommigen zeggen zelfs: "Ik ben elke dag te laat op het werk, en ik sta nu al eerder op om zeker te spelen en een vroegere trein te kiezen".

Zo viel het vandaag ook in mijn les op dat een heel aantal studenten te laat komt. Als ik dan wat doorvraag blijkt dat hun trein vertraging had (file is geen excuus meer in deze tijd, want die zijn er ook elke dag). Jammer dat nog te weinig studenten pro-actief redeneren en een trein vroegere trein kiezen. Ondanks die keuze zullen ze nog wel eens later zijn, maar niet meer zo vaak. Heel veel studenten nemen een trein die juist op tijd arriveert om dan een vijftal minuten voor aanvang van de les op school te komen. Op zich geen probleem, bij een stipte dienstverlening van de NMBS.

Dat het voor studenten op de verre afstand en met veel overstappen moeilijk is een trein vroeger te nemen, daar kan begrip voor opgebracht worden. Maar als een half uurtje vroeger opstaan reeds een reden is om frequent te laat in de les te zijn, dat is jammer. En dat terwijl er nog heel veel studenten zijn die er net wel een erezaak van maken steeds op tijd in de les te zijn.

Beste studenten, collega-docenten en andere werknemers die de trein gebruiken, je kunt erop vertrouwen dat je trein NIET stipt vertrekt (tenzij jij enkele minuutjes te laat bent in het station). Daarom moeten we met zijn allen vroeger uit de veren, eten we onze haastig gesmeerde boterhammetjes op de trein en arriveren we met slaapogen op het werk. Klaar om de dag te beginnen en alvast te hopen op een vlotte treinreis naar huis, zodat je toch op tijd bent voor de kinderen of het eten dat door een liefhebbende echtgeno(o)t(e) is bereid.

Op de goede oogst!

Het was spectaculair, enkele weken geleden, wanneer de boer zijn veld achter ons huis begon te oogsten. Tegenwoordig rijden er drie gigantische, krachtige landbouwmachines rond om dit werk te doen. Ooit was dit anders. We kunnen dankbaar zijn om de technische evolutie die ons nog van voldoende voedsel voorziet.

Helaas heeft men niet overal die luxe. De honger is nog steeds de wereld niet uit. Wetenschappers beweren dat we eigenlijk iedereen kunnen voeden met het huidige productiepeil en dat er zelfs nog enkele miljarden aardbewoners mogen bijkomen. Als we maar efficiënt omgaan met ons geproduceerde voedsel. En dat is niet zo evident.

In Amerika is men op dit moment (het uurverschil niet in rekening genomen) volop bezig met het danken van God voor de goede oogst. Als symbool daarvoor wordt een rijkelijk gevulde kalkoen gegeten en moeten de kinderen niet naar school.

Voor de oorspronkelijke inwoners van het land is het een dag van nationale rouw, want de legendarische eerste thanksgiving (waarbij de oogst onverwacht goed geslaagd was) betekende ook een snelle verspreiding van de nieuwe inwoners over het land.

Morgen is voor de Amerikanen een brugdag waarop reeds de kerstinkopen gebeuren. Ikzelf denk nog aan een geschenk voor mijn geliefde die binnenkort jarig is. Gelukkig hoef ik alvast geen tientallen kerstcadeaus meer te kopen sinds we het systeem met getrokken briefjes invoerden. Toch blijft het nog een gewoonte iedereen te vragen wat ze willen hebben. Vroeger dachten we nog origineel uit de hoek te komen met grappige tassen, schorten, tegeltjes voor aan de wand of seksueel getinte prullaria. Die tijd is, samen met de toenmalige geschenkjes, in een doos op zolder verdwenen met de bedoeling ooit in een nostalgische bui (of gewoon bij het opruimen van de zolder) de doos te openen.

Binnen exact één maand is het zover en vieren we kerstavond. Een gebeurtenis waar ik toch naar uitkijk: een avondje met de familie is sowieso aangenaam. In afwachting gluur ik eens op Google Streetview of de familieleden te zien zijn in hun tuin. Ooit is mijn vader erin geslaagd net buiten te staan op het moment dat een helicopter overvloog voor een luchtfoto. Ze hadden zijn gezicht niet bewerkt met software, dus je kunt hem nog net herkennen. Hij diende geen klacht in bij de privacycommissie.

Nine-eleven, verander-de wereld?

Nine-eleven, precies tien jaar geleden veranderde de wereld. Net zoals zovelen weet ik nog precies waar ik dat moment was. Ik was aan het les geven en wist er op dat moment nog niets van. Wanneer ik kwart voor vijf mijn autoradio aanzette, vernam ik het nieuws, heel vaag, de eerste zinnen die ik hoorde waren verwarrend.
Doorheen de verwarring kon ik uitmaken wat er gebeurd was (of toch voor een deel). Tijdens de rit naar huis heerste ongeloof. Pas toen ik ook de beelden zag op televisie kon ik het min of meer beginnen vatten.

Intussen geef ik al tien jaar les over dit onderwerp, waarbij ik de situatie steeds meer (of steeds minder) begrijp. De complexiteit van het gebeuren is enorm, vooral door de mist in onze beschikbare informatiebronnen. Er is zoveel over geschreven en verteld, maar wat de precieze waarheid is gaan we zelfs in onze sterk geïnformeerde wereld nooit weten (net zoals we uit het verleden ook heel weinig nauwkeurige feiten zeker weten).

Tien jaar lang al, reageren leerlingen ofwel heel gelaten ofwel heel hard en kritisch, maar steeds opnieuw onwetend. Weinig leerlingen kennen het hele verhaal (ik pretendeer zelf ook niet het hele verhaal te kennen). En toch hebben zoveel leerlingen er een harde mening over. Hard, zowel t.o.v. Amerikanen als t.o.v. moslims.

Ondanks de vele herdenkingen die momenteel gebeuren en de talloze documentaires en reportages op tv de komende week, staan honderden leerkrachten in Vlaanderen (en zelfs heel de wereld) voor de klas met de bedoeling deze gebeurtenissen te kaderen, of toch op zijn minst de blik van de leerlingen op een kritische manier te verruimen.

Hierbij staan maar weinigen stil bij het feit dat de wereld intussen al weer zoveel veranderd is en dat er overal verder "ongelooflijke" zaken gebeuren, zaken waarvan bijna niemand weet waar hij was op het moment van het gebeuren: honger in Somalië, aanslagen in Israël, gevechten in Gaza, tsunami's en aardbevingen her en der, een journalist in Oost-Vlaanderen die wordt vermoord. Het haalt zelfs niet allemaal het nieuws. Maar telkens is het iemands vader/moeder of iemands kind... En daarbij... een gebeurtenis van 10 jaar geleden? Onze leerlingen uit het eerste middelbaar waren toen amper twee jaar oud, die van het zesde middelbaar nog maar acht jaar. De val van de Berlijnse Muur is voor mij ook amper actueel, ik was toen maar 9 jaar. En dit terwijl ook die gebeurtenis, net als nine-eleven, het einde was van een oude wereld en het begin van een nieuwe wereld. Of de nieuwe wereld daarentegen beter is, dat valt te betwijfelen...

Het paadje dat er niet ligt

Deze blog schreef ik voor http://www.lerarenblogs.be/.

In het Citadelpark ligt een paadje. Alhoewel, eigenlijk ligt het er niet. Het is een in het gras uitgesleten stukje van studenten die op weg naar de campus de route van de geasfalteerde paden willen inkorten. De route wordt er minstens vijf meter door ingekort. Laat ons even onderzoeken hoe dit paadje er gekomen is...

Misschien zijn de studenten van tegenwoordig zo sterk gemotiveerd om op tijd in de les te komen. Dat zou fantastisch zijn. Ware het niet dat er op de recente treinstakingen toch veel studenten afwezig waren, terwijl ondergetekende met de trein stipter ter plaatse raakte dan op een normale dag vol vertragingen. Kijkende op het bord zag ik dat de dienstregeling wel verstoord was, maar dat het al bij al nog meeviel. In mijn tijd (amper tien jaar geleden), probeerden we op één of andere manier toch nog op school aanwezig te zijn als het openbaar vervoer staakte.

Misschien zijn de studenten van tegenwoordig telkens zo nipt dat ze de laatst mogelijke trein nemen, waardoor ze zich moeten haasten om tijdig in de les te zijn. De route met minstens vijf meter inkorten kan dan al heel doeltreffend zijn. Tja, wie heeft er in alle drukte immers nog tijd om een trein op voorhand af te reizen om zelfs al wat op voorhand aan te komen...

Misschien hebben de studenten van tegenwoordig zo weinig respect voor de mooie tuinarchitectuur en de orde van het grasperk of willen ze juist tegendraads doen ten opzichte van de platgetreden paden en nieuwe wegen inslaan.
Misschien hebben de studenten van tegenwoordig wel de pech dat de beeldvorming naar hen toe vaak te negatief is. Want laat het nu net zo zijn dat "in mijn tijd" het 'paadje dat er niet ligt' zich toen net begon te vormen. Mijn generatie studenten (ik ikzelf vast ook) heeft de kiemen gelegd van wat nu een paadje is dat de mensen van de groendienst zelfs noodgedwongen van kiezelsteentjes heeft voorzien.

Hoeveel kwaaltjes in onze maatschappij zouden niet voortkomen van de huidige generatie volwassenen, waarbij de studenten of de jeugd van tegenwoordig er alleen maar het beste van proberen te maken. Dit terwijl zij de schuld krijgen van dezelfde volwassenen die net de kiemen hebben gelegd van onze huidige maatschappij. En ja... ik doe er eigenlijk zelf ook wel aan mee...

Toertjes rijden

Gezien in het Citadelpark: een auto die op de parking voor het Casino toertjes aan het rijden was. Niet op zoek naar een parkeerplaats of zo. Neen. De chauffeur zat met de gsm in de ene hand en zijn andere hand aan zijn stuur. Gewoon toertjes rijden, alsof hij rond een denkbeeldige paal rijdt.

Het kan natuurlijk zijn dat de man dacht daar daar een paal stond en dat hij errond diende te rijden. Zeven maal rond de paal rijden en je zult een vruchtbaar leven kennen.

Ofwel dacht de man dat hij op een draaimolen van de kermis zat. Rustig aan het rijden in zijn karretjes, wachtend op de treuzen voor een gratis ritje.

Hij heeft misschien gewoon de Lotto gewonnen en rijdt zijn gewonnen geld op om aan de benzinepomp de volgende prijsstijging te kunnen voelen.

Uiteraard kan het ook dat deze man op zijn eentje alle gedane inspanningen om de nodige Kyotonormen te halen in zijn eentje wou ongedaan maken.

Tja, echt grappig vond ik het eigenlijk niet...

Wanneer ik slapen ga...

Maar bloggen deed ik niet meer, want tussen droom en daad
staan gedachten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid die niemand kan verklaren,
en die 's avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Met dank aan Elsschot die me de woorden leverde
om te beschrijven hoe ik me de laatste weken soms voel
ik hoefde maar twee woorden te wijzigen
en "bloggen" kun je vervangen door vele andere daden
die ik eigenlijk op mij zou willen nemen...

Telkens overvalt me een bepaalde energie
vooral wanneer ik uit mijn slaap opveer
en op een ietwat andere manier
's avonds wanneer ik slapen ga...