Een uurtje cadeau

Deze blog schreef ik voor http://www.lerarenblogs.be/.

Het voorbije weekend kregen leerkrachten in vakantietijd, maar ook alle mensen rond hen, een uurtje van de vierde dimensie cadeau. Het cadeautje kreeg ik voor de eerste keer toen de wet gemaakt werd. Ik was toen al twee jaar. Het zou iets met energiebesparing te maken hebben. Of de eerste twee jaar van mijn leven anders verliepen en of het omschakelen van zomer- naar wintertijd een grote invloed had op mijn leven, weet ik niet. Als tweejarige had ik immers te weinig besef van tijd (en nog minder van energie sparen).

Op dit moment besef ik immers dat de tijd vliegt. Als kind leek alles zo lang te duren. Een herfstvakantie was wel te kort, maar duurde toch langer dan nu. Tempus fugit: mijn kindertijd is intussen al voorbijgevlogen. Toch hou ik er nog wel eens van kinds te zijn. Misschien kan er nu een ernstig ziektebeeld op mij gekleefd worden en word ik hierdoor in een hokje ingedeeld, maar ik betrap me er soms wel eens op dat ik nog - net als toen - de treden van een trap tel, niet op de voegen van een tegel stap, eens opzettelijk te veel chocopasta op mijn mes doe en dit dan vol smaak in mijn mond stop... Of als ik de kinderen uit de buurt zie aanbellen met een "trick or treat"-leuze, dan beleef ik in gedachten ook die fase opnieuw (al was ik toen verkleed in één van de drie koningen en wou niemand de zwarte zijn vanwege die schminck en al kregen we dan toch liever een stukje van twintig frank dan een stukje veterdrop). Binnenkort is het Sinterklaas: mijn schoentje zal ik alvast niet meer moeten zetten, maar van klaaskoeken - het liefste die met kaneel - kan ik evenwel nog steeds genieten.

Het voorbije wekend genoot ik van mijn uurtje extra slapen dank zij het terugdraaien van de klok. Die extra slaaptijd nam ik nog niet de laatste weken. Telkens al van vroeg in de morgen in de weer: carpe diem! Sinds in september het academiejaar startte, zat ik op een roetsjbaan van deadlines en projecten. Gelukkig vind ik af en toe de tijd om me rustig in een project te verdiepen en goed na te denken over hoe het verder kan. Helaas zijn er te veel momenten in het schooljaar waarop je alert moet zijn voor vragen van studenten en mails van collega's die één of ander voorstel of probleem voorleggen. Zo'n herfstvakantie is het ideale moment om eens al het werk in mijn eigen tempo te doen.

Ook het werk in huis is zoiets. Klusjes en taken die je uitstelt, kunnen eindelijk gebeuren. Dingen die het leven voor mij en mijn partner aangenamer maken. Het opruimen van mijn bureau alleen al... Maar ook de momenten dat je samen kunt werken aan het realiseren van een knus en warm plekje.

Met de opkomende kilte, de donkere dagen en de intensiteit van familiefeesten of traditionele christelijke feestdagen kom ik ook in de sfeer van bezinning. Allerzielen (op 2 november, eigenlijk de dag dat je echt aan overledenen uit de familie kunt denken) komt voor mij op het perfecte moment in de herfstvakantie. Ik word geconfronteerd met de grenzen in het menselijk bestaan, met mijn eigen ambities en vooral met de omgang met familie. Nu we ons wat gesetteld hebben, denk ik minder aan wat nog moet komen, maar vooral aan hoe ik zoveel mogelijk momenten samen kan beleven.

Relativeren wordt misschien het nieuwe kernwoord bij het plannen van de toekomst, het verder studeren of voor het starten van een nieuw project. Misschien wordt het tijd voor meer kwaliteit bij het samenwerken met mensen. Niet te snel willen vooruitgaan. Dat hoeft niet, alles is relatief (ook perfectionisme). Stapje voor stapje naar een resultaat toewerken is even goed.

Toch, wanneer ik na de vakantie terug in de rush van de lessen kom en opnieuw meer contacten met studenten en collega's heb, komt er weer een nieuwe dynamiek. Ambities komen weer aan de oppervlakte. Maar niet meer op dezelfde manier. Het menu van hard werken op een bedje van creatieve projecten en vernieuwende ideeën wordt overgoten met een sausje van gezonde relativiering. Een mooie gedachte voor de komende maanden.

De archeoloog uit 2500

We hebben zopas deze kamer opgegraven in België. We stellen ons grote vragen bij deze ruimte. Ze bevindt zich op een plaats waar vermoedelijk veel mensen kwamen, want het ligt in het centrum van de oude stad van Gent. Maar we weten helemaal niet waarvoor het diende. Behalve de toestellen op de foto, is er niets meer van de rest van de kamer overgebleven. Er werd immers veel verwoest toen er een verkeerstunnel gegraven werd van de oude stad naar het nieuwe Regiocenter.

De toestellen bestaan uit verschillende onderdelen. De onderste buizen lopen niet meer verder. We weten dus niet waar die leidingen heen lopen. De bovenste buizen zijn wel nog bewaard. We hebben heel sterke vermoedens dat die naar een drinkwatervoorziening leidden. Er stroomde dus zuiver en drinkbaar water door. Misschien was dit dus wel een publieke drinkplaats. Het was een tijd waarin water steeds schaarser werd. Daarom vermoeden we dat de mensen begin jaren 2000 aan waterbeheer deden door de bewoners van de stad op publieke plaatsen te laten drinken.

Sommige collega's hebben sterke vermoedens dat dit publieke toiletten zouden zijn. Maar dit vermoeden wordt snel weggelachen. Dat kostbare water gebruikte men vast niet voor zoiets. En trouwens, het sterkste argument zou zijn dat vrouwen deze toestellen moeilijk konden gebruiken. Een test wees uit dat het zitten in deze toestellen niet zo comfortabel is en dat terwijl deze maatschappij het eigen comfort uiterst belangrijk vond.

De teksten aan de muur zijn nog vreemder. De meeste leesbare teksten zijn Engelstalig. Dit doet ons vermoeden dat er toch geen Nederlands gesproken werd in die stad, maar wel Engels. De teksen die we niet kunnen lezen zijn vermoedelijk logo's van winkels en andere dienstverlenende bedrijven. Op publieke plaatsen mocht dus blijkbaar ongehinderd dergelijke reclame gemaakt worden, want er zijn geen sporen gevonden van teksten die verwijderd werden.

Er zal nog veel onderzoek moeten gebeuren om de juiste functionaliteiten van deze ruimte te kennen. We zullen ook verder onderzoek moeten doen naar hoe de mensen in die tijd dachten en redeneerden over waterverbruik, sanitair, hygiëne, comfort en publieke voorzieningen. Hopelijk wisten ze toen al min of meer met welke problemen we nu te maken hebben.

De goede smaak

"Als je werk op de markt komt, heb je een verantwoordelijkheid te dragen! Want wat je ook schrijft, dicht, toondicht, tekent,schildert, filmt, beeldhouwt, of onder welke vorm ook je gedachten publiek verspreidt, het is je plicht ervoor te zorgen dat je werk zo eerlijk en perfect mogelijk is. Dat is een verplichting tegenover het publiek. Ook mag je werk niet tegen 'de goede smaak' indruisen, een begrip, dat spijtig genoeg, nogal aan het verwateren is."- Jef Nys (overleed bijna een jaar geleden)

Er is zoveel informatie beschikbaar op het web en er worden zoveel boeken gepubliceerd. Het wordt steeds moeilijker kwaliteit te onderscheiden in het grote kwantitatieve aanbod. De beste media zijn deze die een selectie durven te maken in dit web aan informatie. Deze selectie moet ook goed verantwoord worden, want anders is er risico op belangenvermenging in de werken die "gepromoot" worden en komen we alweer in een vicieuze cirkel terecht. Met andere woorden, zo komen we er gewoon niet uit.
 
Laat ons gewoon opnieuw pleiten bij uitgeverijen, auteurs... om kwaliteit te produceren. Niet te kiezen voor het grote geld, maar gewoon dingen te maken die goed zijn en die gecheckt worden. Dingen produceren waar je met hart en ziel aan gewerkt hebt en waarvan je durft zeggen: dit is juiste informatie. Dit is totaal anders dan informatie produceren en kennis delen in functie van het geld dat er mee verdiend wordt.
 
Helaas wordt het steeds moeilijker te oordelen over welke informatie juist is. De keuze tussen Wikipedia en een encyclopedie die gemaakt wordt door specialisten is en blijft moeilijk. We kunnen alleen maar ons best doen. En zorgen dat we denken aan "de goede smaak". Zeker voor actoren in het onderwijs, zoals ik zelf er ook een ben, is dit uiterst belangrijk.

Gekanteld

PC gecrasht - nieuwe PC

twee parttime jobs - één fulltime uitdaging

huurder - huiseigenaar

vuile auto - gewassen auto

wit brood - bruin brood

twintiger - dertiger

verliefd - verloofd

auto - openbaar vervoer

neerslachtig - gelukkig

inspiratieloos - geïnspireerd

Hoeveel kantelmomenten kan een mens verdragen?

Veel, als het maar goede kanten heeft!

Kantelmomenten

Er zijn zoveel kantelmomenten als je zelf wilt in het leven. Het gaat erom kantelmomenten te creëeren. Dream but don't sleep, een spreuk op de peilers onder een brug van een autostrade in Gent. Een signaal voor neuspulkende chauffeurs in de file.

Bijna 30 nu, een nieuw kantelmoment. Maar druk bezig met het realiseren van dromen. Zelfs geen tijd om te bloggen. Wel tijd om te genieten van elk moment dat ik nu creëer. En daar gaat het om in het leven: genieten van het nu, samen met de mensen om je heen.

Het leven na de drol

Het is alsof mijn voet over de klinkers glijdt: één of andere, gladde, dikke substantie bevindt zich tussen mijn schoenen en het beton. Het is meteen gedaan met in de mooie ogen van mijn geliefde te kijken. Mijn blik richt zich naar de grond achter me. Lap, ik heb het zitten. Dat zijn van die mensen die absoluut een hond willen hebben en dan hun verantwoordelijkheid niet nemen als dat beestje op een openbare plaats plots de behoefte krijgt zijn welriekende sporen na te laten. De scheldwoorden die door mijn gedachten gingen, zal ik hier maar achterwege laten.

Van de nood heb ik dan maar een deugd gemaakt en ben ik een wandeling door het gras rond de vijvers in de buurt begonnen. Daar vond ik een ideaal takje om het stinkende bruin tussen mijn schoenzolen te peuteren. Niet echt een aangenaam werkje. Het gras maakte de klus af. Het is nog vrij vlot opgelost. Veel eigenaars van honden passeerden me en kijken me meewarig aan terwijl ik in me in vreemde bochten kronkel om mijn schoenzool proper te krijgen. Ja, lach maar in uw binnenste, misschien is die drol wel door jouw hond gelegd! Elke hond en elke hondeneigenaar was verdacht in mijn ogen. Verdacht tot het tegendeel bewezen is. Net zoals in de media.

Ooit was het zo dat men moest bewijzen dat een verdachte schuldig was, maar in de ogen van de publieke opinie - die beïnvloed wordt door de media - is elke verdachte al bij voorbaat schuldig. Zo was het met Ronald Janssens (die nadien toch schuldig bleek te zijn), en zo is het met kardinaal Danneels die bepaalde zaken in de doofpot zou gestoken hebben en die zelfs porno op zijn computer staan had. De online kranten pakten al zo snel mogelijk uit met de kop en de tekst waarbij de porno bewust door Danneels op zijn pc gezet werd. En er zouden zelfs artikels gevonden zijn over Dutroux. De link is meteen gelegd! Dat er op dat moment nog niets bewezen is en dat men nog volop het gevonden materiaal aan het zoeken was, dat deed er niet toe. Als de titel maar zo snel mogelijk op het internet staat, want als het waar is, dan heeft onze krant de scoop! Het is trouwens nog niet zolang geleden dat Fabiola in verschillende online kranten al tot drie keer dood verklaard was. Ze loopt waarschijnlijk elke dag rond met die appel op haar hoofd.

Het zou trouwens gezond zijn om in de verschillende regeringsgebouwen een fruitdag te organiseren. Elk regeringslid krijgt elke week een appel cadeau. Als iemand zijn werk niet goed doet, zetten we die meteen op zijn of haar hoofd. Meteen een reden om na te denken over hun daden, want er zou wel eens een schutter in de publieke tribune van het parlementaire halfrond kunnen zitten die de politicus met zijn daden confronteert. Onze verkozenen zijn intussen goed bezig met geen regering te vormen en geen kleur te bekennen bij de veiligste keuze van een nummerplaat.

Intussen is de drol verdwenen en kan ik terug verder genieten van het leven na de drol. Er zijn erger dingen dan zoiets aan je schoen hebben. Maar ik wil het toch niet elke dag meemaken...

Het leven voor de drol

Zou het nu al dan niet gaan regenen vandaag? Het is in ieder geval zonnig en warm. Het plan van de dag is naar een barbecue van familie op bezoek te gaan. Twee jarigen in hetzelfde gezin. Een dubbele reden tot feesten.

Ondanks de gezellige sfeer en het mooie weer (we zijn wel één keer bijna en uiteindelijk helemaal naar binnen gevlucht voor de regen) werd mijn aandacht toch verschillende keren op de kippen gevestigd. Ik zat er dan ook recht op te kijken aan tafel. Zouden die beesten echt zo dom zijn als men beweert of houden ze zich alleen maar van den domme?

Eén ding is zeker: die kip was er eerder dan de eieren. Om dat te weten heb ik dit artikel niet nodig gehad. Het is toch logisch dat een ei uit een beest komt en niet uit het niets tevoorschijn komt? Ons geld komt ook niet zomaar in onze portefeuille terecht, maar pas na hard werken en dan nog eens na het afhalen van onze rekening. In Gent moest je de voorbije dagen zelfs lang aanschuiven voor je je eigen geld kreeg van die geldspuwende machientjes. Terug naar de kippen, want daar was mijn aandacht op gevestigd. Het is ook zo dat dieren evolueren. Dus zo'n kip zal wel geëvolueerd zijn uit één of andere dinosaurus. Ik zie nog niet gauw een velociraptor een ei leggen waaruit zo'n klein, lief, geel kuikentje komt...

Na de gezellige middag keerden we met de auto terug naar huis. De fiets konden we vandaag niet nemen, want de cadeautjes pasten niet op het bagagerek.  Gelukkig was er toen we thuis kwamen nog plaats op de ondergrondse parking. Geluk bij ongeluk? Het is plezant leven voor de drol... (lees morgen verder)

Heb je een minuutje?

Gisteren op de Gentse Feesten hoorde ik alvast het bekende "Heb je even voor mij". De hele massa begon alvast mee te deinen op de tonen van de muziek. De sfeer zat er goed in, ondanks het feit dat telkens we een plein benaderden, de muziekgroep telkens eindigde en er dus een pauze tussen zat.

Ook in het Turkse restaurant was het even wachten, maar op zo'n feestelijke avond heb je het er al snel voor over om even de tijd te nemen om te wachten. In goed gezelschap vliegt die tijd ook zo voorbij.

Maar als in een drukke werkweek dan iemand je vraagt: "Heb je een minuutje voor mij?", dan begint er binnenin meteen een alarmbelprocedure in actie te schieten. Het valt trouwens op hoeveel mensen een minuutje van je tijd vragen. Tijdens dat minuutje, dat al snel tot een vijftal minuten lijkt uit te groeien, worden meestal vragen gesteld die achteraf veel meer tijd van je opeisen en waarop het toch zo moeilijk is "Nee" te zeggen. Er zouden zelfs al cursussen bestaan om "Nee" te leren zeggen. Gelukkig misschien dat het moeilijk is, dit bewijst dat mensen toch veel voor elkaar willen doen. Maar, jammer genoeg worden dergelijke vragen steeds aan dezelfde personen gesteld, waardoor die personen toch wel serieus overbelast geraken.

Anderzijds, als je op steeds meer vragen "Nee" leert te zeggen, dan ga je eigenlijk tal van uitdagingen uit de weg die jou kansen bieden om te leren en te groeien. Je ontmoet moeilijkheden bij het uitvoeren van de meest diverse opdrachten, je stelt een gedetailleerde planning op (wat ook niet eenvoudig is), je brengt orde in de stapeltjes op je bureau en je leert multitasken (wat volgens wetenschappers verre van functioneel is).

En als iemand in de sportclub dan beweert: "Er moesten 48 uren geweest zijn op een dag, dan zou mijn tijdsdruk opgelost zijn: ik zou meer kunnen werken en meer kunnen sporten en van het leven genieten.", dan ben ik toch wel moreel verplicht om "Nee" te zeggen, want die bewering is echt wel fout. Als er meer uren zijn op een dag zouden we finaal weer meer proberen te doen tijdens die dag. Dat heeft dan als gevolg dat we opnieuw tijd te kort komen en opnieuw onder hoogspanning (van hopelijk groene energie) komen te staan.

Trouwens, na een 15-tal uur op te zijn, begin ik toch wel te verlangen naar bed om mijn zeven uurtjes slaap te behalen. Soms zelfs proberen wat slaap in te halen. Wetenschappers (andere dan de eerder vernoemde specialisten in multitasking) beweren nog steeds dat dit niet zinvol is, maar als je na een avondje Gentse Feesten de wekker verkeerd gezet hebt, dan is het misschien toch wel zinvol om de komende avond een uurtje eerder onder de lakens te kruipen om als een blok in slaap te vallen.

Het is geen weer

Januari 2010: het is koud, het waait, het vriest al dagen aan een stuk. Er is al veel sneeuw gevallen. Even is dat leuk, maar na een paar dagen, zeker wanneer de sneeuw modder geworden is, begint dit toch serieus tegen te steken. Stilletjesaan begint iedereen uit te kijken naar de lente en de eerste zonnige dagen.

April 2010: tot nu toe hadden we nog bijna geen enkele mooie dag. Gelukkig, half april een prachtig weekend gehad met fantastische temperaturen. Maar daarna breekt de zon niet meer door. April was in zijn geheel regenachtig en koud.

Mei 2010: de communies zouden zoveel leuker zijn op zonnige dagen. Helaas, de lente en de zomer willen maar niet doorbreken. We verdragen al lange tijd periodes van frisse dagen. 's Avonds is het soms nog nodig de verwarming even aan te zetten.

Juni 2010: eindelijk, na meer dan een halve maand begint de zomer door te breken. Het is fantastisch weer. Volop genieten.

11 juli 2010: officieel een hittegolf. Niet te doen. Het is veel te warm. We kunnen niets meer doen van de hitte. We kunnen niet buiten zitten of we worden niet goed. Een terrasje brengt verkoeling, maar het is niet te doen om te werken.

12 juli 2010: het regent nu al de hele voormiddag. Opnieuw reden tot klagen?

We hadden al enkele prachtige zomerweken, waar we zolang naar snakten. Het zou de komende week opnieuw mooi kunnen worden. Mij hoor je niet klagen hoor, in tegenstelling tot veel andere mensen. Hoe meer zon, hoe liever.

Over de gevolgen van dat warme weer voor de aarde en de onheilspellende berichten van het klimaat wil ik het even niet hebben...

Twee maanden vakantie?

Het lot van een leerkracht eind juni is jaarlijks te moeten horen hoeveel maanden vakantie we in het vooruitzicht hebben. Goed dat de omgeving me eraan herinnert dat het vakantie is. We hebben er in het schooljaar immers genoeg voor gewerkt.

En toch... vakantie? Het klopt niet helemaal.

Na de jaarlijkse rush bij de organisatie van geslaagde wijkfeesten (de Pistefeesten, de oorsprong van die naam leg ik nog wel eens uit bij een volgende gelegenheid) kom ik weer in een normale plooi terecht. Helemaal normaal is het niet, want er is toch veel tijdsdruk weg.

Drie pintjes en een cola!

Ik weet niet of het wel helemaal klopt dat de meeste leerkrachten nu niets voor school aan het doen zijn. Ik ken heel wat leerkrachten die nu (of al van half augustus) druk aan het werk zijn om het komende schooljaar voor te bereiden. Gemotiveerde mensen die er opnieuw een nieuwe uitdaging hebben bijgekregen.

Davy, hoe werken die koffie-apparaten? Weet jij waar die parasols liggen?

Mijn nieuwe uitdaging ligt nu in een voltijdse job in de lerarenopleiding van de Arteveldehogeschool. Ik mag daar mijn ervaringen die ik de voorbije jaren opgedaan heb in het VTI verder gaan uitdragen. Dit doe ik dan ook met veel trots. Maar hoe werk je een nieuw vak uit? We zijn nu al één jaar bezig (op halftijdse basis) en nu wordt het echt wel heel serieus omdat we met zowel eerstejaars- als tweedejaarsstudenten te maken hebben.

De volgende artiesten zijn Laura, Laure en Clemence die voor jullie de Pinguïndans brengen! Waar liggen de prijzen voor de kinderen? Hoeveel kost een blonde Leffe?

Hoe bouw je vanuit niets een volledig curriculum op dat de studenten voorbereidt op de complexe opdracht van een PAV-leerkracht die moet omgaan met diverse maatschappelijke kwesties? Het is zoeken, proberen, uittesten en soms eens mislukken. Maar het geeft vooral een fijn gevoel als je merkt dat de studenten vorig jaar toch een hele evolutie doormaakten en steeds beter op een PAV-leerkracht beginnen te lijken. We zijn nu de syllabi voor het tweede academiejaar aan het uitwerken. Er zijn veel ideeën, concepten, mogelijkheden ... maar het is moeilijk te beslissen wat en hoe we ermee gaan werken. De grote lijnen liggen vast, maar het blijft zoeken.

Die pannenkoeken beginnen koud te worden. Moet er een tussenletter -n- op de prijslijst komen? Drie euro zeventig terug alsjeblieft. Is Etienne nog niet terug? De Triple Petrus is bijna op.

Deze vakantie start niet alleen met de rush van de wijkfeesten, maar ook met de rush van de uitwerking van het curriculum. Vele vragen spoken door het hoofd en blijven hangen. Ideeën vinden vaste grond en worden uitgevoerd en daarna weer afgevoerd. De leeromgeving wordt opgebouwd. Het materiaal wordt verzameld, zelfs op reis vind ik materiaal dat ik kan gebruiken in de lessen. Constant zal ik met mijn vak in mijn hoofd zitten. Dat is het lot van een leerkacht met een nieuwe uitdaging. Maar gelukkig is er minder werkdruk, de deadlines liggen nu nog minstens anderhalve maand verder... tot het corrigeren van de herexamens.

Davy ontbrak bij de afbraak van de tent, hoe zou dat komen? Volgend jaar meer Triple bestellen. De playbackshow was toch wel goed verlopen, voor herhaling vatbaar. Voor ons dertigste keer kunnen we misschien eens ...

fnacbon (2)

fnacbon gebruikt
winkel geeft twee maand respijt
reeks boeiende boeken mee naar huis

leesstress

fnacbon

fnacbon gekregen
dankbaar
wel moeilijk te verzilveren als je niet in een fnacstad woont

enkele maanden later

fnacbon gevonden
geldig tot 30 juni
nu snel toch nog iets mee gaan doen, weet nog niet wat, misschien niet meer geldig

stress!
stress?

Onverdraagzame wereld

De Portugese schrijver José Saramago over geluk en respect: "Misschien heeft mijn pessimisme ook wel een beetje met mijn temperament te maken. Ik ben erg melancholisch. Altijd geweest. Ik heb de wereld altijd gezien als iets wat ik niet begrijp. Waarom zijn wij, mensen, ongelukkig? Waarom slagen we er niet in op deze wereld een beetje respectvol met elkaar om te gaan? Waarom zijn we on-verdraagzaam? Waarom zijn we zo wreed? Al het prachtige waartoe de mens in staat is, kan nooit een excuus zijn voor de gruwel."

Eerder verschenen in Knack (23-06-2010).

't IJsje kan verkeren

Niets rustgevenders dan het gespetter van het water te aanhoren dat uit de tuinslang verschijnt en tussen de planten verdwijnt. Het lichte avondzonnetje schijnt op m'n hoofd, terwijl in m'n hoofd de gedachten van de dag de revue passeren. Wel even oppassen dat het bij een kerende windvlaag niet wordt zoals bij de waterpartij voor het Sint-Pietersstation waar het water plots jouw kant opspat terwijl je op een bankje een boekje zit te lezen. Vandaag kon ik daarvan zalig, rustig genieten terwijl sommige reizigers gehaast hun trein probeerden te halen. Zou ik toch maar een ijsje halen?

Net zoals de wind en de waterstraal, kan het ook in het leven verkeren. Zelfs in één dag kun je tal van emoties doormaken. Een tof gesprek met een collega, een lang examentoezicht waar de verveling toeslaat, een ambetante leerling die vooral denkt aan de middagbel die het einde van het schooljaar inluidt, het vergeten van de brooddoos met boterhampjes voor de terugreis per trein (misschien een ijsje halen in de plaats ...), het gezellige tuinfeest op mijn andere school, het vierjarig samenzijn met mijn vriendin, het spattende water op mijn schoenen en broek... verdorie toch, alles slaat tegen, nu ben ik helemaal nat!

Als alleen maar mijn natte broek m'n grootste zorg is, dan valt het allemaal nog mee. We kunnen eens God verwensen die er voor niets tussenzit, maar dan blijft de situatie nog meevallen. Enkele stresserende situaties van de voorbije week kan ik toch relativeren terwijl de plantjes genieten van het sprankelende vocht dat ik hen toedien. Rust roest, of toch bijna, want ik zou straks nog een herexamen moeten maken. Dat zal vast niet meer voor vanavond zijn...

Nog even genieten van het moment. Dit helpt mij om vervelende situaties aan de kant te schuiven en te beseffen hoe gelukkig ik op dit moment ben met het oog op nieuw werk, ons huis dat bijna af is, een leuke relatie ... Alleen eraan denken even de houten tuintafel vast te nemen uit angst dat het toch nog zou verkeren. Ook geluk is een werkwoord, maar vooral een denkwoord... of is het een dankwoord?

Ah, wat zou het. Nog even de laatste plantjes laten genieten van het verkoelende, kostbare water. En misschien straks zelf nog even een ijsje uit de diepvries halen?

Examens als verkiezingen

Gisterenavond ben ik om een stapeltje examens geweest op school. De stapel ligt nu op mijn bureau te schreeuwen om aandacht. Deze blog is dus een mooi excuus om de lijdensweg van verbeteren nog even uit te stellen. Sowieso is "verbeteren" een verkeerde uitdrukking. Want ik kan ze niet beter maken dan ze al zijn. En als ik zeg aan vrienden dat ik moet verbeteren, dan zeggen ze vaak dat ze al tevreden genoeg zijn met hoe ik ben.

Daarom ga ik straks dus beginnen met het "corrigeren" van de examens. Soms vraag ik me wel eens af of dit wel nodig is. Net zoals de voorbije verkiezingen leveren examens vaak geen verrassingen op. Ik stel het geven van examens zeker niet in vraag, want uiteraard moeten onze jongeren de kans krijgen zich te bewijzen. En in bepaalde onderwijsvormen kan dit gebeuren via examens. In andere onderwijsvormen op andere manieren. Ook verkiezingen stel ik niet in vraag. We krijgen de kans ons te laten horen.

Maar vaak ligt het resultaat van een stembusgang, net zoals van een examencijfer, min of meer op voorhand vast. Partijen die het in de aanloop naar de verkiezingen (zeker de laatste editie) nogal goed blijken te doen, die halen het ook op een voortreffelijke manier. Of dat nu goed is of niet, daar spreek ik me niet over uit. Ik stel alleen maar vast dat de peilingen deze keer de trend aangaven.

De trend bij mijn leerlingen en studenten is vaak ook al duidelijk. Zeker in het secundair onderwijs ondervind ik dat leerlingen die het doorheen het jaar al zwak doen, dit ook op examens niet veel beter doen. Leerlingen die het hele jaar sterk presteren, presteren navenant op de examens. Slechts af en toe word ik verrast en kan een leerling zijn slechte resultaat ophalen of zijn goede resultaat neerhalen. Maar vaak is dit dan ook een uitzonderlijke situatie of gewoon een geval van "pech" of "geluk", waardoor op een (delibererende) klassenraad vaak de trend van het volledige schooljaar bevestigd wordt.

Hier voer ik eigenlijk geen pleidooi voor afschaffing van examens, maar wel voor een herwaardering van het werk dat een leerling of student doorheen het jaar doet. Verder pleit ik voor een versterken van andere evaluatievormen die het proces van leerlingen meer in de kijker zet.

Misschien zouden we ook in de politieke wereld moeten zoeken naar manieren om het proces en de daadkracht van een politicus doorheen zijn of haar mandaat kunnen opvolgen, consolideren om aan het einde van de rit op een eerlijker manier te kunnen belonen (of straffen). Wedden dat we zo eindelijk toppolitici aan het roer van ons land zullen hebben die oog hebben voor wat leeft bij de burger of de gewone mens?

Gezondheid

Zopas een collega gepasseerd die buiten aan het roken was. Altijd een goedemorgen zeggen is zo eentonig, dus moest ik mezelf de neiging onderdrukken om uit te roepen: "Gezondheid".

Waarom zeggen we gezondheid aan elkaar als we een glas alcohol tot ons nemen, maar is het not done om dit te zeggen aan iemand die staat te roken?

Beloven vanuit het niets

Naar aanleiding van deze verkiezingsdag hoorden we al heel wat beloften van diverse al dan niet Vlaamsgezinde partijen. Op basis van de stemmen die het kiesvee op dit moment aan het uitbrengen is, wordt deze namiddag op televisie en de komende weken (maanden?) door de partijbonzen een regering gevormd. Deze regering zal bol staan van de ideeën waarvoor geen geld is, maar die toch worden uitgevoerd. Kwestie van alle putten uit de weg te halen.

Daarom dan maar een start genomen met een blogsite. Iets wat ik al veel langer wou doen. Ik beloof alvast heel wat voor de komende weken, maar of ik tijd heb om de putten in mijn omgeving te helpen dichten, dat weet ik niet. Ik weet ook niet of ik telkens bewust ben van de putten die ik zelf creëer. Geld heb ik alvast niet, het bouwen van ons huis kost ons al genoeg op dit moment.

Ik start niet helemaal uit het niets. Als beheerder van Lerarenblogs kreeg ik het blogvirus helemaal te pakken. Daarop plaatste ik reeds een aantal blogs van mijn hand (via mijn klavier en veel eentjes en nulletjes verschijnen die op jouw scherm). Deze blogs herneem ik alvast de komende dagen op deze site, zo kan de lezer die hier terechtkomt alvast kennis maken met mijn schrijfstijl en mijn ervaringen vanuit de onderwijswereld.

Vandaag Napoleon... morgen terug mezelf?

Russell Crowe kreeg onlangs zijn ster op de Hollywood Walk of Fame. Het werd de Gladiator-ster al drie keer eerder aangeboden, maar hij weigerde daarop in te gaan omdat hij zichzelf daar niet klaar voor achtte. Nu de man er een langere carrière heeft opzitten, durfde hij niet meer te weigeren.
Misschien is dit wel een voorbeeld van bescheidenheid die een mens siert. Het circus met Hollywoodsterren, Oscars en zelfs Vlaamse Televisiesterren creëert mythes die mensen van zichzelf hebben. Sommigen wanen zich door hun omgeving (die zich rond hen of alleen in hun eigen hoofd afspeelt) tot een god of Napoleon verheven.
Hoe leuk is het niet als je in je werksfeer of omgeving (of van jezelf) complimenten hoort. Dat laat een mens groeien. Een groei die sommige mensen echt wel nodig hebben. Zo is het leuk als je leerlingen ziet openbloeien na het publiekelijk geven van een compliment: werken met bonuspunten als ze iets goed gedaan hebben, een stickertje met een pluim of een smiley in de agenda kleven, lovende woorden op het oudercontact.
Maar steeds moeten we hout vasthouden bij het uitdelen van complimenten. Al te vaak passeert een leerling hierbij zichzelf en zie je volgend trimester ook de resultaten achteruit gaan. Sommige televisiesterren lopen ook naast hun schoenen en hun carrière gaat eigenlijk sneller achteruit zonder dat ze het zelf beseffen. Op dat moment is er nood aan een momentum (iets of iemand) waarbij je geconfronteerd wordt met je eigen spiegelbeeld.
Daarom bestaat de taak van leerkrachten en mensen uit jouw omgeving niet alleen uit het geven van complimenten, maar ook uit het bewust maken van jouw grenzen. Net zoals sporters soms niet luisteren naar hun eigen lichaam en daardoor blessures oplopen of moeders die zowel op hun werk als in het huishouden zodanig druk bezig zijn dat ze op een bepaald moment opgebrand zijn. Zo moet je als mens geregeld opnieuw tot jezelf komen.
Regelmatig in de spiegel kijken op een kritische manier is moeilijker dan zien dat je stoppelbaard te lang staat of dat er een kraaienpootje bijgekomen is. Wanneer je een winkeletalage bekijkt moet je meer doen dan de kleren erachter of je eigen gezicht en looks bekijken in de weerspiegeling van het glas. Je zou moeten proberen diep in jezelf te kijken en onderzoeken of je nog de persoon bent die je wilt zijn. En wil je echt wel Napoleon zijn? Ben je niet tevreden met wie je zelf bent? Je krijgt af en toe complimenten en je maakt af en toe fouten. Zo hoort het ook.
"Doe wel en zie niet om" is een spreuk die bij mijn meter aan de muur hing. Ik voeg daar nog aan toe: neem complimentjes en kritische commentaar in dank aan en denk er regelmatig aan om zelfreflectie in te bouwen. Misschien kunnen anderen je helpen de spiegel op de juiste manier voor te houden. Zo kun je misschien zien dat Napoleon zijn tijd in de geschiedenis al lang gehad heeft en dat jij op dit moment de geschiedenis maakt. Jouw geschiedenis, met jouw goedbedoelde waarheid.