Onverdraagzame wereld

De Portugese schrijver José Saramago over geluk en respect: "Misschien heeft mijn pessimisme ook wel een beetje met mijn temperament te maken. Ik ben erg melancholisch. Altijd geweest. Ik heb de wereld altijd gezien als iets wat ik niet begrijp. Waarom zijn wij, mensen, ongelukkig? Waarom slagen we er niet in op deze wereld een beetje respectvol met elkaar om te gaan? Waarom zijn we on-verdraagzaam? Waarom zijn we zo wreed? Al het prachtige waartoe de mens in staat is, kan nooit een excuus zijn voor de gruwel."

Eerder verschenen in Knack (23-06-2010).

't IJsje kan verkeren

Niets rustgevenders dan het gespetter van het water te aanhoren dat uit de tuinslang verschijnt en tussen de planten verdwijnt. Het lichte avondzonnetje schijnt op m'n hoofd, terwijl in m'n hoofd de gedachten van de dag de revue passeren. Wel even oppassen dat het bij een kerende windvlaag niet wordt zoals bij de waterpartij voor het Sint-Pietersstation waar het water plots jouw kant opspat terwijl je op een bankje een boekje zit te lezen. Vandaag kon ik daarvan zalig, rustig genieten terwijl sommige reizigers gehaast hun trein probeerden te halen. Zou ik toch maar een ijsje halen?

Net zoals de wind en de waterstraal, kan het ook in het leven verkeren. Zelfs in één dag kun je tal van emoties doormaken. Een tof gesprek met een collega, een lang examentoezicht waar de verveling toeslaat, een ambetante leerling die vooral denkt aan de middagbel die het einde van het schooljaar inluidt, het vergeten van de brooddoos met boterhampjes voor de terugreis per trein (misschien een ijsje halen in de plaats ...), het gezellige tuinfeest op mijn andere school, het vierjarig samenzijn met mijn vriendin, het spattende water op mijn schoenen en broek... verdorie toch, alles slaat tegen, nu ben ik helemaal nat!

Als alleen maar mijn natte broek m'n grootste zorg is, dan valt het allemaal nog mee. We kunnen eens God verwensen die er voor niets tussenzit, maar dan blijft de situatie nog meevallen. Enkele stresserende situaties van de voorbije week kan ik toch relativeren terwijl de plantjes genieten van het sprankelende vocht dat ik hen toedien. Rust roest, of toch bijna, want ik zou straks nog een herexamen moeten maken. Dat zal vast niet meer voor vanavond zijn...

Nog even genieten van het moment. Dit helpt mij om vervelende situaties aan de kant te schuiven en te beseffen hoe gelukkig ik op dit moment ben met het oog op nieuw werk, ons huis dat bijna af is, een leuke relatie ... Alleen eraan denken even de houten tuintafel vast te nemen uit angst dat het toch nog zou verkeren. Ook geluk is een werkwoord, maar vooral een denkwoord... of is het een dankwoord?

Ah, wat zou het. Nog even de laatste plantjes laten genieten van het verkoelende, kostbare water. En misschien straks zelf nog even een ijsje uit de diepvries halen?

Examens als verkiezingen

Gisterenavond ben ik om een stapeltje examens geweest op school. De stapel ligt nu op mijn bureau te schreeuwen om aandacht. Deze blog is dus een mooi excuus om de lijdensweg van verbeteren nog even uit te stellen. Sowieso is "verbeteren" een verkeerde uitdrukking. Want ik kan ze niet beter maken dan ze al zijn. En als ik zeg aan vrienden dat ik moet verbeteren, dan zeggen ze vaak dat ze al tevreden genoeg zijn met hoe ik ben.

Daarom ga ik straks dus beginnen met het "corrigeren" van de examens. Soms vraag ik me wel eens af of dit wel nodig is. Net zoals de voorbije verkiezingen leveren examens vaak geen verrassingen op. Ik stel het geven van examens zeker niet in vraag, want uiteraard moeten onze jongeren de kans krijgen zich te bewijzen. En in bepaalde onderwijsvormen kan dit gebeuren via examens. In andere onderwijsvormen op andere manieren. Ook verkiezingen stel ik niet in vraag. We krijgen de kans ons te laten horen.

Maar vaak ligt het resultaat van een stembusgang, net zoals van een examencijfer, min of meer op voorhand vast. Partijen die het in de aanloop naar de verkiezingen (zeker de laatste editie) nogal goed blijken te doen, die halen het ook op een voortreffelijke manier. Of dat nu goed is of niet, daar spreek ik me niet over uit. Ik stel alleen maar vast dat de peilingen deze keer de trend aangaven.

De trend bij mijn leerlingen en studenten is vaak ook al duidelijk. Zeker in het secundair onderwijs ondervind ik dat leerlingen die het doorheen het jaar al zwak doen, dit ook op examens niet veel beter doen. Leerlingen die het hele jaar sterk presteren, presteren navenant op de examens. Slechts af en toe word ik verrast en kan een leerling zijn slechte resultaat ophalen of zijn goede resultaat neerhalen. Maar vaak is dit dan ook een uitzonderlijke situatie of gewoon een geval van "pech" of "geluk", waardoor op een (delibererende) klassenraad vaak de trend van het volledige schooljaar bevestigd wordt.

Hier voer ik eigenlijk geen pleidooi voor afschaffing van examens, maar wel voor een herwaardering van het werk dat een leerling of student doorheen het jaar doet. Verder pleit ik voor een versterken van andere evaluatievormen die het proces van leerlingen meer in de kijker zet.

Misschien zouden we ook in de politieke wereld moeten zoeken naar manieren om het proces en de daadkracht van een politicus doorheen zijn of haar mandaat kunnen opvolgen, consolideren om aan het einde van de rit op een eerlijker manier te kunnen belonen (of straffen). Wedden dat we zo eindelijk toppolitici aan het roer van ons land zullen hebben die oog hebben voor wat leeft bij de burger of de gewone mens?

Gezondheid

Zopas een collega gepasseerd die buiten aan het roken was. Altijd een goedemorgen zeggen is zo eentonig, dus moest ik mezelf de neiging onderdrukken om uit te roepen: "Gezondheid".

Waarom zeggen we gezondheid aan elkaar als we een glas alcohol tot ons nemen, maar is het not done om dit te zeggen aan iemand die staat te roken?

Beloven vanuit het niets

Naar aanleiding van deze verkiezingsdag hoorden we al heel wat beloften van diverse al dan niet Vlaamsgezinde partijen. Op basis van de stemmen die het kiesvee op dit moment aan het uitbrengen is, wordt deze namiddag op televisie en de komende weken (maanden?) door de partijbonzen een regering gevormd. Deze regering zal bol staan van de ideeën waarvoor geen geld is, maar die toch worden uitgevoerd. Kwestie van alle putten uit de weg te halen.

Daarom dan maar een start genomen met een blogsite. Iets wat ik al veel langer wou doen. Ik beloof alvast heel wat voor de komende weken, maar of ik tijd heb om de putten in mijn omgeving te helpen dichten, dat weet ik niet. Ik weet ook niet of ik telkens bewust ben van de putten die ik zelf creëer. Geld heb ik alvast niet, het bouwen van ons huis kost ons al genoeg op dit moment.

Ik start niet helemaal uit het niets. Als beheerder van Lerarenblogs kreeg ik het blogvirus helemaal te pakken. Daarop plaatste ik reeds een aantal blogs van mijn hand (via mijn klavier en veel eentjes en nulletjes verschijnen die op jouw scherm). Deze blogs herneem ik alvast de komende dagen op deze site, zo kan de lezer die hier terechtkomt alvast kennis maken met mijn schrijfstijl en mijn ervaringen vanuit de onderwijswereld.

Vandaag Napoleon... morgen terug mezelf?

Russell Crowe kreeg onlangs zijn ster op de Hollywood Walk of Fame. Het werd de Gladiator-ster al drie keer eerder aangeboden, maar hij weigerde daarop in te gaan omdat hij zichzelf daar niet klaar voor achtte. Nu de man er een langere carrière heeft opzitten, durfde hij niet meer te weigeren.
Misschien is dit wel een voorbeeld van bescheidenheid die een mens siert. Het circus met Hollywoodsterren, Oscars en zelfs Vlaamse Televisiesterren creëert mythes die mensen van zichzelf hebben. Sommigen wanen zich door hun omgeving (die zich rond hen of alleen in hun eigen hoofd afspeelt) tot een god of Napoleon verheven.
Hoe leuk is het niet als je in je werksfeer of omgeving (of van jezelf) complimenten hoort. Dat laat een mens groeien. Een groei die sommige mensen echt wel nodig hebben. Zo is het leuk als je leerlingen ziet openbloeien na het publiekelijk geven van een compliment: werken met bonuspunten als ze iets goed gedaan hebben, een stickertje met een pluim of een smiley in de agenda kleven, lovende woorden op het oudercontact.
Maar steeds moeten we hout vasthouden bij het uitdelen van complimenten. Al te vaak passeert een leerling hierbij zichzelf en zie je volgend trimester ook de resultaten achteruit gaan. Sommige televisiesterren lopen ook naast hun schoenen en hun carrière gaat eigenlijk sneller achteruit zonder dat ze het zelf beseffen. Op dat moment is er nood aan een momentum (iets of iemand) waarbij je geconfronteerd wordt met je eigen spiegelbeeld.
Daarom bestaat de taak van leerkrachten en mensen uit jouw omgeving niet alleen uit het geven van complimenten, maar ook uit het bewust maken van jouw grenzen. Net zoals sporters soms niet luisteren naar hun eigen lichaam en daardoor blessures oplopen of moeders die zowel op hun werk als in het huishouden zodanig druk bezig zijn dat ze op een bepaald moment opgebrand zijn. Zo moet je als mens geregeld opnieuw tot jezelf komen.
Regelmatig in de spiegel kijken op een kritische manier is moeilijker dan zien dat je stoppelbaard te lang staat of dat er een kraaienpootje bijgekomen is. Wanneer je een winkeletalage bekijkt moet je meer doen dan de kleren erachter of je eigen gezicht en looks bekijken in de weerspiegeling van het glas. Je zou moeten proberen diep in jezelf te kijken en onderzoeken of je nog de persoon bent die je wilt zijn. En wil je echt wel Napoleon zijn? Ben je niet tevreden met wie je zelf bent? Je krijgt af en toe complimenten en je maakt af en toe fouten. Zo hoort het ook.
"Doe wel en zie niet om" is een spreuk die bij mijn meter aan de muur hing. Ik voeg daar nog aan toe: neem complimentjes en kritische commentaar in dank aan en denk er regelmatig aan om zelfreflectie in te bouwen. Misschien kunnen anderen je helpen de spiegel op de juiste manier voor te houden. Zo kun je misschien zien dat Napoleon zijn tijd in de geschiedenis al lang gehad heeft en dat jij op dit moment de geschiedenis maakt. Jouw geschiedenis, met jouw goedbedoelde waarheid.