Deze blog schreef ik voor http://www.lerarenblogs.be/.
Het voorbije weekend kregen leerkrachten in vakantietijd, maar ook alle mensen rond hen, een uurtje van de vierde dimensie cadeau. Het cadeautje kreeg ik voor de eerste keer toen de wet gemaakt werd. Ik was toen al twee jaar. Het zou iets met energiebesparing te maken hebben. Of de eerste twee jaar van mijn leven anders verliepen en of het omschakelen van zomer- naar wintertijd een grote invloed had op mijn leven, weet ik niet. Als tweejarige had ik immers te weinig besef van tijd (en nog minder van energie sparen).
Op dit moment besef ik immers dat de tijd vliegt. Als kind leek alles zo lang te duren. Een herfstvakantie was wel te kort, maar duurde toch langer dan nu. Tempus fugit: mijn kindertijd is intussen al voorbijgevlogen. Toch hou ik er nog wel eens van kinds te zijn. Misschien kan er nu een ernstig ziektebeeld op mij gekleefd worden en word ik hierdoor in een hokje ingedeeld, maar ik betrap me er soms wel eens op dat ik nog - net als toen - de treden van een trap tel, niet op de voegen van een tegel stap, eens opzettelijk te veel chocopasta op mijn mes doe en dit dan vol smaak in mijn mond stop... Of als ik de kinderen uit de buurt zie aanbellen met een "trick or treat"-leuze, dan beleef ik in gedachten ook die fase opnieuw (al was ik toen verkleed in één van de drie koningen en wou niemand de zwarte zijn vanwege die schminck en al kregen we dan toch liever een stukje van twintig frank dan een stukje veterdrop). Binnenkort is het Sinterklaas: mijn schoentje zal ik alvast niet meer moeten zetten, maar van klaaskoeken - het liefste die met kaneel - kan ik evenwel nog steeds genieten.
Het voorbije wekend genoot ik van mijn uurtje extra slapen dank zij het terugdraaien van de klok. Die extra slaaptijd nam ik nog niet de laatste weken. Telkens al van vroeg in de morgen in de weer: carpe diem! Sinds in september het academiejaar startte, zat ik op een roetsjbaan van deadlines en projecten. Gelukkig vind ik af en toe de tijd om me rustig in een project te verdiepen en goed na te denken over hoe het verder kan. Helaas zijn er te veel momenten in het schooljaar waarop je alert moet zijn voor vragen van studenten en mails van collega's die één of ander voorstel of probleem voorleggen. Zo'n herfstvakantie is het ideale moment om eens al het werk in mijn eigen tempo te doen.
Ook het werk in huis is zoiets. Klusjes en taken die je uitstelt, kunnen eindelijk gebeuren. Dingen die het leven voor mij en mijn partner aangenamer maken. Het opruimen van mijn bureau alleen al... Maar ook de momenten dat je samen kunt werken aan het realiseren van een knus en warm plekje.
Met de opkomende kilte, de donkere dagen en de intensiteit van familiefeesten of traditionele christelijke feestdagen kom ik ook in de sfeer van bezinning. Allerzielen (op 2 november, eigenlijk de dag dat je echt aan overledenen uit de familie kunt denken) komt voor mij op het perfecte moment in de herfstvakantie. Ik word geconfronteerd met de grenzen in het menselijk bestaan, met mijn eigen ambities en vooral met de omgang met familie. Nu we ons wat gesetteld hebben, denk ik minder aan wat nog moet komen, maar vooral aan hoe ik zoveel mogelijk momenten samen kan beleven.
Relativeren wordt misschien het nieuwe kernwoord bij het plannen van de toekomst, het verder studeren of voor het starten van een nieuw project. Misschien wordt het tijd voor meer kwaliteit bij het samenwerken met mensen. Niet te snel willen vooruitgaan. Dat hoeft niet, alles is relatief (ook perfectionisme). Stapje voor stapje naar een resultaat toewerken is even goed.
Toch, wanneer ik na de vakantie terug in de rush van de lessen kom en opnieuw meer contacten met studenten en collega's heb, komt er weer een nieuwe dynamiek. Ambities komen weer aan de oppervlakte. Maar niet meer op dezelfde manier. Het menu van hard werken op een bedje van creatieve projecten en vernieuwende ideeën wordt overgoten met een sausje van gezonde relativiering. Een mooie gedachte voor de komende maanden.
