Het leven na de drol

Het is alsof mijn voet over de klinkers glijdt: één of andere, gladde, dikke substantie bevindt zich tussen mijn schoenen en het beton. Het is meteen gedaan met in de mooie ogen van mijn geliefde te kijken. Mijn blik richt zich naar de grond achter me. Lap, ik heb het zitten. Dat zijn van die mensen die absoluut een hond willen hebben en dan hun verantwoordelijkheid niet nemen als dat beestje op een openbare plaats plots de behoefte krijgt zijn welriekende sporen na te laten. De scheldwoorden die door mijn gedachten gingen, zal ik hier maar achterwege laten.

Van de nood heb ik dan maar een deugd gemaakt en ben ik een wandeling door het gras rond de vijvers in de buurt begonnen. Daar vond ik een ideaal takje om het stinkende bruin tussen mijn schoenzolen te peuteren. Niet echt een aangenaam werkje. Het gras maakte de klus af. Het is nog vrij vlot opgelost. Veel eigenaars van honden passeerden me en kijken me meewarig aan terwijl ik in me in vreemde bochten kronkel om mijn schoenzool proper te krijgen. Ja, lach maar in uw binnenste, misschien is die drol wel door jouw hond gelegd! Elke hond en elke hondeneigenaar was verdacht in mijn ogen. Verdacht tot het tegendeel bewezen is. Net zoals in de media.

Ooit was het zo dat men moest bewijzen dat een verdachte schuldig was, maar in de ogen van de publieke opinie - die beïnvloed wordt door de media - is elke verdachte al bij voorbaat schuldig. Zo was het met Ronald Janssens (die nadien toch schuldig bleek te zijn), en zo is het met kardinaal Danneels die bepaalde zaken in de doofpot zou gestoken hebben en die zelfs porno op zijn computer staan had. De online kranten pakten al zo snel mogelijk uit met de kop en de tekst waarbij de porno bewust door Danneels op zijn pc gezet werd. En er zouden zelfs artikels gevonden zijn over Dutroux. De link is meteen gelegd! Dat er op dat moment nog niets bewezen is en dat men nog volop het gevonden materiaal aan het zoeken was, dat deed er niet toe. Als de titel maar zo snel mogelijk op het internet staat, want als het waar is, dan heeft onze krant de scoop! Het is trouwens nog niet zolang geleden dat Fabiola in verschillende online kranten al tot drie keer dood verklaard was. Ze loopt waarschijnlijk elke dag rond met die appel op haar hoofd.

Het zou trouwens gezond zijn om in de verschillende regeringsgebouwen een fruitdag te organiseren. Elk regeringslid krijgt elke week een appel cadeau. Als iemand zijn werk niet goed doet, zetten we die meteen op zijn of haar hoofd. Meteen een reden om na te denken over hun daden, want er zou wel eens een schutter in de publieke tribune van het parlementaire halfrond kunnen zitten die de politicus met zijn daden confronteert. Onze verkozenen zijn intussen goed bezig met geen regering te vormen en geen kleur te bekennen bij de veiligste keuze van een nummerplaat.

Intussen is de drol verdwenen en kan ik terug verder genieten van het leven na de drol. Er zijn erger dingen dan zoiets aan je schoen hebben. Maar ik wil het toch niet elke dag meemaken...

Het leven voor de drol

Zou het nu al dan niet gaan regenen vandaag? Het is in ieder geval zonnig en warm. Het plan van de dag is naar een barbecue van familie op bezoek te gaan. Twee jarigen in hetzelfde gezin. Een dubbele reden tot feesten.

Ondanks de gezellige sfeer en het mooie weer (we zijn wel één keer bijna en uiteindelijk helemaal naar binnen gevlucht voor de regen) werd mijn aandacht toch verschillende keren op de kippen gevestigd. Ik zat er dan ook recht op te kijken aan tafel. Zouden die beesten echt zo dom zijn als men beweert of houden ze zich alleen maar van den domme?

Eén ding is zeker: die kip was er eerder dan de eieren. Om dat te weten heb ik dit artikel niet nodig gehad. Het is toch logisch dat een ei uit een beest komt en niet uit het niets tevoorschijn komt? Ons geld komt ook niet zomaar in onze portefeuille terecht, maar pas na hard werken en dan nog eens na het afhalen van onze rekening. In Gent moest je de voorbije dagen zelfs lang aanschuiven voor je je eigen geld kreeg van die geldspuwende machientjes. Terug naar de kippen, want daar was mijn aandacht op gevestigd. Het is ook zo dat dieren evolueren. Dus zo'n kip zal wel geëvolueerd zijn uit één of andere dinosaurus. Ik zie nog niet gauw een velociraptor een ei leggen waaruit zo'n klein, lief, geel kuikentje komt...

Na de gezellige middag keerden we met de auto terug naar huis. De fiets konden we vandaag niet nemen, want de cadeautjes pasten niet op het bagagerek.  Gelukkig was er toen we thuis kwamen nog plaats op de ondergrondse parking. Geluk bij ongeluk? Het is plezant leven voor de drol... (lees morgen verder)

Heb je een minuutje?

Gisteren op de Gentse Feesten hoorde ik alvast het bekende "Heb je even voor mij". De hele massa begon alvast mee te deinen op de tonen van de muziek. De sfeer zat er goed in, ondanks het feit dat telkens we een plein benaderden, de muziekgroep telkens eindigde en er dus een pauze tussen zat.

Ook in het Turkse restaurant was het even wachten, maar op zo'n feestelijke avond heb je het er al snel voor over om even de tijd te nemen om te wachten. In goed gezelschap vliegt die tijd ook zo voorbij.

Maar als in een drukke werkweek dan iemand je vraagt: "Heb je een minuutje voor mij?", dan begint er binnenin meteen een alarmbelprocedure in actie te schieten. Het valt trouwens op hoeveel mensen een minuutje van je tijd vragen. Tijdens dat minuutje, dat al snel tot een vijftal minuten lijkt uit te groeien, worden meestal vragen gesteld die achteraf veel meer tijd van je opeisen en waarop het toch zo moeilijk is "Nee" te zeggen. Er zouden zelfs al cursussen bestaan om "Nee" te leren zeggen. Gelukkig misschien dat het moeilijk is, dit bewijst dat mensen toch veel voor elkaar willen doen. Maar, jammer genoeg worden dergelijke vragen steeds aan dezelfde personen gesteld, waardoor die personen toch wel serieus overbelast geraken.

Anderzijds, als je op steeds meer vragen "Nee" leert te zeggen, dan ga je eigenlijk tal van uitdagingen uit de weg die jou kansen bieden om te leren en te groeien. Je ontmoet moeilijkheden bij het uitvoeren van de meest diverse opdrachten, je stelt een gedetailleerde planning op (wat ook niet eenvoudig is), je brengt orde in de stapeltjes op je bureau en je leert multitasken (wat volgens wetenschappers verre van functioneel is).

En als iemand in de sportclub dan beweert: "Er moesten 48 uren geweest zijn op een dag, dan zou mijn tijdsdruk opgelost zijn: ik zou meer kunnen werken en meer kunnen sporten en van het leven genieten.", dan ben ik toch wel moreel verplicht om "Nee" te zeggen, want die bewering is echt wel fout. Als er meer uren zijn op een dag zouden we finaal weer meer proberen te doen tijdens die dag. Dat heeft dan als gevolg dat we opnieuw tijd te kort komen en opnieuw onder hoogspanning (van hopelijk groene energie) komen te staan.

Trouwens, na een 15-tal uur op te zijn, begin ik toch wel te verlangen naar bed om mijn zeven uurtjes slaap te behalen. Soms zelfs proberen wat slaap in te halen. Wetenschappers (andere dan de eerder vernoemde specialisten in multitasking) beweren nog steeds dat dit niet zinvol is, maar als je na een avondje Gentse Feesten de wekker verkeerd gezet hebt, dan is het misschien toch wel zinvol om de komende avond een uurtje eerder onder de lakens te kruipen om als een blok in slaap te vallen.

Het is geen weer

Januari 2010: het is koud, het waait, het vriest al dagen aan een stuk. Er is al veel sneeuw gevallen. Even is dat leuk, maar na een paar dagen, zeker wanneer de sneeuw modder geworden is, begint dit toch serieus tegen te steken. Stilletjesaan begint iedereen uit te kijken naar de lente en de eerste zonnige dagen.

April 2010: tot nu toe hadden we nog bijna geen enkele mooie dag. Gelukkig, half april een prachtig weekend gehad met fantastische temperaturen. Maar daarna breekt de zon niet meer door. April was in zijn geheel regenachtig en koud.

Mei 2010: de communies zouden zoveel leuker zijn op zonnige dagen. Helaas, de lente en de zomer willen maar niet doorbreken. We verdragen al lange tijd periodes van frisse dagen. 's Avonds is het soms nog nodig de verwarming even aan te zetten.

Juni 2010: eindelijk, na meer dan een halve maand begint de zomer door te breken. Het is fantastisch weer. Volop genieten.

11 juli 2010: officieel een hittegolf. Niet te doen. Het is veel te warm. We kunnen niets meer doen van de hitte. We kunnen niet buiten zitten of we worden niet goed. Een terrasje brengt verkoeling, maar het is niet te doen om te werken.

12 juli 2010: het regent nu al de hele voormiddag. Opnieuw reden tot klagen?

We hadden al enkele prachtige zomerweken, waar we zolang naar snakten. Het zou de komende week opnieuw mooi kunnen worden. Mij hoor je niet klagen hoor, in tegenstelling tot veel andere mensen. Hoe meer zon, hoe liever.

Over de gevolgen van dat warme weer voor de aarde en de onheilspellende berichten van het klimaat wil ik het even niet hebben...

Twee maanden vakantie?

Het lot van een leerkracht eind juni is jaarlijks te moeten horen hoeveel maanden vakantie we in het vooruitzicht hebben. Goed dat de omgeving me eraan herinnert dat het vakantie is. We hebben er in het schooljaar immers genoeg voor gewerkt.

En toch... vakantie? Het klopt niet helemaal.

Na de jaarlijkse rush bij de organisatie van geslaagde wijkfeesten (de Pistefeesten, de oorsprong van die naam leg ik nog wel eens uit bij een volgende gelegenheid) kom ik weer in een normale plooi terecht. Helemaal normaal is het niet, want er is toch veel tijdsdruk weg.

Drie pintjes en een cola!

Ik weet niet of het wel helemaal klopt dat de meeste leerkrachten nu niets voor school aan het doen zijn. Ik ken heel wat leerkrachten die nu (of al van half augustus) druk aan het werk zijn om het komende schooljaar voor te bereiden. Gemotiveerde mensen die er opnieuw een nieuwe uitdaging hebben bijgekregen.

Davy, hoe werken die koffie-apparaten? Weet jij waar die parasols liggen?

Mijn nieuwe uitdaging ligt nu in een voltijdse job in de lerarenopleiding van de Arteveldehogeschool. Ik mag daar mijn ervaringen die ik de voorbije jaren opgedaan heb in het VTI verder gaan uitdragen. Dit doe ik dan ook met veel trots. Maar hoe werk je een nieuw vak uit? We zijn nu al één jaar bezig (op halftijdse basis) en nu wordt het echt wel heel serieus omdat we met zowel eerstejaars- als tweedejaarsstudenten te maken hebben.

De volgende artiesten zijn Laura, Laure en Clemence die voor jullie de Pinguïndans brengen! Waar liggen de prijzen voor de kinderen? Hoeveel kost een blonde Leffe?

Hoe bouw je vanuit niets een volledig curriculum op dat de studenten voorbereidt op de complexe opdracht van een PAV-leerkracht die moet omgaan met diverse maatschappelijke kwesties? Het is zoeken, proberen, uittesten en soms eens mislukken. Maar het geeft vooral een fijn gevoel als je merkt dat de studenten vorig jaar toch een hele evolutie doormaakten en steeds beter op een PAV-leerkracht beginnen te lijken. We zijn nu de syllabi voor het tweede academiejaar aan het uitwerken. Er zijn veel ideeën, concepten, mogelijkheden ... maar het is moeilijk te beslissen wat en hoe we ermee gaan werken. De grote lijnen liggen vast, maar het blijft zoeken.

Die pannenkoeken beginnen koud te worden. Moet er een tussenletter -n- op de prijslijst komen? Drie euro zeventig terug alsjeblieft. Is Etienne nog niet terug? De Triple Petrus is bijna op.

Deze vakantie start niet alleen met de rush van de wijkfeesten, maar ook met de rush van de uitwerking van het curriculum. Vele vragen spoken door het hoofd en blijven hangen. Ideeën vinden vaste grond en worden uitgevoerd en daarna weer afgevoerd. De leeromgeving wordt opgebouwd. Het materiaal wordt verzameld, zelfs op reis vind ik materiaal dat ik kan gebruiken in de lessen. Constant zal ik met mijn vak in mijn hoofd zitten. Dat is het lot van een leerkacht met een nieuwe uitdaging. Maar gelukkig is er minder werkdruk, de deadlines liggen nu nog minstens anderhalve maand verder... tot het corrigeren van de herexamens.

Davy ontbrak bij de afbraak van de tent, hoe zou dat komen? Volgend jaar meer Triple bestellen. De playbackshow was toch wel goed verlopen, voor herhaling vatbaar. Voor ons dertigste keer kunnen we misschien eens ...

fnacbon (2)

fnacbon gebruikt
winkel geeft twee maand respijt
reeks boeiende boeken mee naar huis

leesstress

fnacbon

fnacbon gekregen
dankbaar
wel moeilijk te verzilveren als je niet in een fnacstad woont

enkele maanden later

fnacbon gevonden
geldig tot 30 juni
nu snel toch nog iets mee gaan doen, weet nog niet wat, misschien niet meer geldig

stress!
stress?